Kościół wspomina św. Bernarda z Clairvaux – doktora Kościoła
Bernard pochodził z rycerskiego rodu. Urodził się w 1090 roku na zamku Fontaines pod Dijon we Francji. Bernard uczył się w szkole prowadzonej przez kanoników diecezjalnych w St. Vorles. Gdy Bernard był chłopcem, w Boże Narodzenie miało objawić się mu Dzieciątko Jezus i zachęcić, by Bernard oddał się służbie Bogu.
W 1107 roku, gdy Bernard miał 17 lat, umarła jego matka. Chłopak modlił się wówczas do Matki Bożrj, by Ta zastąpiła mu jego ziemską matkę. Już wtedy Bernard odznaczał się szczególnym nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny. W wieku 22 lat postanowił wstąpić do surowego opactwa cystersów w Citeaux. Na ten sam krok zdecydowało się również trzydziestu młodych mężczyzn, których znał Bernard. Także jego ojciec po kilku latach zdecydował się wstąpić do tego samego opactwa.
Św. Bernard – "wyrocznia Europy"
Bernard podupadł na zdrowiu, po tym jak zadawał sobie surowe pokuty. Gdy tylko poczuł się lepiej, został wysłany do Aube, w diecezji Langres, gdzie miał założyć nowe opactwo. Bernard nadał temu miejscu nazwę Jasna Dolina (Clara Vallis – Clairvaux). Tam, mając 25 lat, otrzymał święcenia kapłańskie. W opactwie w Clairvaux żył przez następne 38 lat. Św. Bernard jest uważany za współzałożyciela zakonu cystersów, ponieważ kontynuował dzieło św. Roberta i św. Stefana, zakładając 68 opactw. Co więcej, to dzięki św. Bernardowi cystersi przeżyli w tym czasie ogromny rozwój w Europie.
Potrafił doskonale łączyć czyn z modlitwą. Był człowiekiem pracującym, a jednocześnie rozwinął się w kontemplacji i rozmyślaniu. W XII wieku odegrał dużą rolę w Kościele i na świecie. Był obrońcą papieża Innocentego II. Przyczynił się do zakończenia schizmy Anakleta w Rzymie. Ogłosił II krucjatę krzyżową. Napisał regułę templariuszy (zakonu, który stoi na straży Grobu Chrystusa) i wyjednał u papieża jej zatwierdzenie.
Doktor "miodopłynny"
Pozostawił po sobie wiele pism. Wśród najbardziej znanych i cenionych są: O łasce i wolnej woli, O stopniach pokory i pychy, Księga o miłowaniu Boga, Pięć ksiąg do papieża Eugeniusza III., ale także kazanie O Najświętszej Maryi Pannie oraz komentarze do Pieśni nad pieśniami. Piękne kazania, które głosił i pisał zjednały mu tytuł "doktora miodopłynnego".
"Doktor Miodopłynny, «ostatni z Ojców, lecz pierwszym z pewnością równy» wyróżniał się takimi walorami umysłu i ducha, które Bóg ubogacił jeszcze darami niebieskimi, że przez swoją świętość, mądrość i wyjątkową roztropność rady w prowadzeniu spraw zdawał się wprost jakby panować nad zmiennymi i bardzo często burzliwymi kolejami swojej epoki" – pisał papież Pius XII w encyklice Doctor Mellifluus, poświęconej św. Bernardowi z Clairvaux w 800-lecie jego odejścia do Pana.